Η ανεργία ήταν στο 19,2% τον Σεπτέμβριο 2018, στο 17,5 το 2019, διατηρήθηκε ψηλά το 2020 λόγω της πανδημίας στο 17,1% και έκτοτε άρχισε να υποχωρεί πολύ.
Να φτάνει το 2021 στο 13,3%, το 2022 στο 12,1 και τώρα τον Σεπτέμβριο του 2023 η ΕΛΣΤΑΤ να υπολογίζει την ανεργία στο 10%. Δηλαδή έχει υποχωρήσει στο μισό, μέσα σε πέντε έτη. Αυτό έγινε επίπονα και χωρίς πολλές προσλήψεις στο Δημόσιο.
Θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε. Υπάρχει λόγος όμως που δεν πανηγυρίζουμε. Η εγχώρια ανεργία εξακολουθεί να είναι υψηλότερη σε σχέση με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 27 χωρών, που βρίσκεται στο 6,0%. Είναι η δεύτερη στην ΕΕ μετά την Ισπανία που βρίσκεται στο 11,6%. Η ανεργία στις γυναίκες είναι κατά 50% υψηλότερη σε σχέση με τους άνδρες. Η ανεργία στους νέους με ηλικία από 15 έως 24, παρ’ όλο που μειώθηκε περισσότερο από το μισό, βρίσκεται στο 19,4% έναντι 39,9% που ήταν τον Σεπτέμβριο του 2018, με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο να βρίσκεται στο 14,2%. Δηλαδή ένας στους πέντε νέους παραμένει άνεργος .
Την ίδια στιγμή που μειώνεται η ανεργία, παρατηρείται αύξηση των κενών θέσεων απασχόλησης! Ο αγροτικός και κτηνοτροφικός κλάδος παρουσιάζουν σημαντικότατες ελλείψεις σε εργάτες γης. Υπάρχουν άνεργοι που αρνούνται να εργασθούν σε θέσεις που τις θεωρούν υποδεέστερες των προσδοκιών τους ή των προσόντων τους. Υπάρχουν άνεργοι που δεν μπαίνουν καν στον κόπο της διαδικασίας επανεκπαίδευσης τους ή και απόκτησης νέων δεξιοτήτων και γνώσεων. Υπάρχουν και άνεργοι που αρνούνται να απασχοληθούν σε θέσεις σωματικής και χειρονακτικής απασχόλησης.
Με τα παραπάνω δεδομένα είναι να πανηγυρίζουμε ή μήπως να κλαίμε με μαύρο δάκρυ;
Φωτογραφία αρχείου Eurokinissi
Εφημερίδα “Συνείδηση”
