Αεροπλάνα και πυροσβεστικές έτρεχαν και δεν έφταναν προχθές το απόγευμα στην ευρύτερη περιοχή του ΔΑΚ Αγρινίου, για την ακρίβεια απέναντι από τις εργατικές κατοικίες της περιοχής.
Ο κόσμος είχε βγει στα μπαλκόνια και έβγαζε βίντεο και φωτογραφίες από τους καπνούς που προέρχονταν από ένα γνωστό σημείο, ένα παλιό σκελετό κτιρίου που κανείς δεν θυμάται πια τι θα γινόταν εκεί.
Στο σημείο και λίγο πιο πέρα όλοι ξέρουν ότι συγκεντρώνονται ρομά είτε χωρίς λόγο είτε για να επιβλέψουν την καύση λάστιχων που θα αφήσουν τον καρκίνο τους στην ατμόσφαιρα και στην συνέχεια θα απομείνει το σύρμα που θα πάει για πούλημα…
Αν μιλήσεις με κάποιον που έχει το σπίτι του στην περιοχή θα σου πει το όλο το καλοκαίρι γινόταν αυτή η δουλειά και απλά από τύχη δεν είχε αρπάξει όπως χθες.
Ε, και τι έγινε; Μετά τα προχθεσινά, μετά τις φωνές των περίοικων “θα μας κάψουν” άλλαξε κάτι; Θα τραβήξει κανείς το αυτί όσων καίνε λάστιχα; Αφού κανείς δεν ξέρει με σιγουριά ποιος ζει και ποιος έχει δικαίωμα στο συγκεκριμένο σημείο!
Μιλάμε για καταυλισμό εν έτει 2023 και για πληθυσμούς που σήμερα είναι αλλού και αύριο είναι εδώ!
Και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι γιατί φοβάται να αγγίξει το θέμα που έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής, το περιβάλλον, τα δικαιώματα στην οικιακή ζωή κλπ,κλπ.
Μια κοινότητα ζει με όρους δικής της “κουλτούρας” και όλοι κοιτάζουν αλλού, με θύματα μάλιστα πρωτίστως εκείνους στην ίδια την κοινότητα των Ρομά που θέλουν να ξεφύγουν από όλα αυτά…
Γίνονται εκλογές μεθαύριο, έχουμε ήδη καεί και κάνουν όλοι πως δεν βλέπουν!
Εφημερίδα “Συνείδηση”
Στα… «όπλα» της πολιτικής προστασίας οι της Περιφέρειας
