Όταν πρόσφατα η Αστυνομία του Αγρινίου ανακοίνωσε ότι έπιασε μια 10μελή (τουλάχιστον) σπείρα από επιδρομείς σε καταστήματα σχεδόν όλου του νομού, υπήρξε μια ανακούφιση. “Θα μαζευτούν, έστω για λίγο”, ακούστηκε από πολλά στόματα.
Βλέπεις, κανένας σε τούτη την χώρα δεν πιστεύει στην αποτελεσματικότητα και στην μονιμότητα των μέτρων που λαμβάνει η Δικαιοσύνη μόλις παραλάβει τους παραβατικούς.
Το πρωί της Δευτέρας, όμως, τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης (μεταξύ των οποίων δύο 17χρονοι και ένας 16χρονος…) οδηγήθηκαν από τους αστυνομικούς της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Αγρινίου στο δικαστικό μέγαρο της πόλης για να απολογηθούν στον ανακριτή.
Ανακριτής και εισαγγελέας αποφάσισαν την προφυλάκιση πέντε εκ των συλληφθέντων ενώ στους υπόλοιπους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι.
Θεωρήθηκε φυσιολογικό, λοιπόν, το ότι γύρω από το κτήριο των Δικαστηρίων είχαν συγκεντρωθεί δεκάδες φίλοι και συγγενείς για να τους συμπαρασταθούν…για ποιο πράγμα ακριβώς;
Γιατί πάει κάποιος να…συμπαρασταθεί σε συγγενή του ή φίλο του που κατηγορείται ότι είναι εγκληματίας; Τρεις περιπτώσεις υπάρχουν: η πρώτη να είναι σίγουρος ότι είναι αθώος αλλά πώς γίνεται τόσοι άνθρωποι να ήταν πεπεισμένοι για την αθωότητα όλων των “δικών τους”;
Η δεύτερη περίπτωση είναι να θεωρούν ότι δεν έχουν κάνει κάτι κακό, ότι είναι μέρος της ζωής και της κουλτούρας τους ο σχηματισμός ομάδων που κάνουν επιδρομές στις περιουσίες του κόσμου. Ίσως και να είναι περήφανοι κάποιοι, κιόλας!
Και η τρίτη είναι από μια κακώς εννοούμενη “αλληλεγγύη”. Αλήθεια “αλληλεγγύη” σε ποιον; Στην οικογένεια; Στη φυλή; Στην κουλτούρα;
Αν ισχύει το δεύτερο υπάρχει ηθικό ζήτημα κι αν ισχύει το τρίτο υπάρχει θέμα φυλετικής προκατάληψης, ρατσισμού από την ανάποδη.
Και για να τελειώνουμε, η εικόνα των “αλληλέγγυων” έξω από τα δικαστήρια στην Ελλάδα είναι πολύ συχνή και δεν έχει να κάνει με εκείνους που ήταν χθες έξω από το δικαστικό μέγαρο. Αυτά βλέπουν, αυτά κάνουν.
Εδώ και δεκαετίες κάποιοι “χώροι” έχουν νομιμοποιήσει την διαμαρτυρία έξω από τα δικαστήρια όταν δικάζονται οι “δικοί τους”. Ακόμη κι αν κατηγορούνται για φόνο!
Ε, αυτό έγινε βίωμα, πέρασε στην ελληνική κοινωνία ως κανονικότητα…
Εφημερίδα “Συνείδηση”
Έχουν μπλέξει όλοι με μια δημοσκόπηση σε ιστοσελίδα!
