Ο Νίκος Αλιάγας φωτογραφίζει τον Απόλλωνα Κιθαρωδό και βοηθά το Λούβρο να αποκτήσει το γλυπτό

Ο δημοσιογράφος και φωτογράφος Νίκος Αλιάγας είναι ο πρέσβης της καμπάνιας «Become a Patron!» που διοργάνωσε το Μουσείο του Λούβρου για να αποκτήσει το άγαλμα του Απόλλωνα Κιθαρωδού. Πρόκειται για ένα γλυπτό του 1ου αιώνα, που βρέθηκε στις στάχτες της Πομπηίας τον 20ο αιώνα και απεικονίζει τον θεό Απόλλωνα. Το έργο επρόκειτο να γίνει μέρος ενός τόπου λατρείας σε ένα πλούσιο προάστιο, αλλά εξαφανίστηκε στην έκρηξη το έτος 79. Μπορεί να έχασε τα διακοσμημένα με πολύτιμους λίθους μάτια του και τα αυθεντικά του χρώματα, αλλά διατηρήθηκε σε άριστη κατάσταση. Οι ιδιώτες ιδιοκτήτες του ζητούν 6.7 εκατομμύρια ευρώ, ένα αστρονομικό ποσό που ωστόσο μειώθηκε στα 3.5 εκατ. ευρώ που ήδη έχουν διαθέσει οι «Φίλοι του Λούβρου» που ενδεχομένως θα μειωθεί περαιτέρω μέσω της online καμπάνιας του μουσείου, ενώ στους χώρους του Λούβρου έχει επίσης τοποθετηθεί ειδική κάλπη για να δωρίζουν οι επισκέπτες, που επιθυμούν, χρηματικά ποσά.

Ο Νίκος Αλιάγας κατέγραψε την συνάντησή του με το εκπληκτικό γλυπτό σε μια σειρά φωτογραφιών και αυτός είναι ο τρόπος που περιέγραψε την εμπειρία του: «Οι φωτογραφίες μου δείχνουν έναν επιζώντα - ένα πλάσμα που άντεξε το βάρος του χρόνου και την ηφαιστειακή τέφρα για να εκθέσει τα μυστικά και τις σιωπές του μπροστά μας. Έναν θεό από ένα διαφορετικό χωρόχρονο, οικείο αλλά απόμακρο. Τα σκοτεινά βάθη του κενού του βλέμματος μού λένε κάτι για τον δημιουργό που τον έφτιαξε - έναν καλλιτέχνη του οποίου το όνομα είναι άγνωστο αλλά η ψυχή του λάμπει. Αυτός ο χάλκινος θεός, ένας ανδρόγυνος Απόλλωνας, κρατά μια πένα αλλά έχει χάσει την κιθάρα που του έδωσε το όνομά του. Χαμένο επίσης είναι και το αρχικό έντονο χρώμα του, που χάθηκε ενώ κατέβαινε από τα ουράνια, φέροντας σημάδια της ανθρώπινης μοίρας μας. Φωτογράφισα τον άψυχο θεό, ψάχνοντας για ένα ψήγμα ψυχής. Το βλέμμα μου αιχμαλωτίστηκε από το φως και τις σκιές των γραμμών και των καμπύλων που δημιούργησε το χέρι του καλλιτέχνη. Στις μυστηριώδεις αποθήκες του Λούβρου, ο χρόνος έμοιαζε να έχει σταματήσει καθώς αυτή η πολύτιμη συνάντηση χαρασσόταν για πάντα στη μνήμη μου- το άπειρο μιας ομορφιάς σαν υπενθύμιση της δικής μας παροδικότητας. Αυτή είναι η μαγεία της τέχνης που αντιστέκεται στον χρόνο, συνδέοντάς μας με το αδύνατο ταξίδι ανά τους αιώνες».