Ο ΛΕΞ είναι ξανά εδώ!
Ο ΛΕΞ έχει βρει τη συνταγή και διασκεδάζει με αυτό, δεν άλλαξαν πολλά στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από το «Μετρό» (2022) μέχρι το νέο άλμπουμ «Γ.Τ.Κ.» στην ατζέντα του Θεσσαλονικιού ράπερ.
Άλλαξε όμως κάτι κομβικό: τον έμαθαν σχεδόν όλοι και απέκτησαν γνώμη για αυτόν (και η Θεσσαλονίκη αποκτά πράγματι μετρό), ύστερα από τη μνημειώδη του συναυλία στο γήπεδο του Πανιωνίου το καλοκαίρι του 2022.
Ο πιο πολυσυζητημένος ράπερ από ανθρώπους που δεν ακούν ραπ κυκλοφορεί έναν δίσκο «Για Την Κουλτούρα», όπως είναι και η φράση που κρύβεται πίσω από το αρκτικόλεξο του τίτλου, που παίζει με το μότο του «Τ.Γ.Κ.» («Τέχνη Για Κολλημένους»). Και γράφει ουσιαστικά ένα γράμμα αγάπης για τους φίλους του και τα παιδιά με τις φόρμες στα παγκάκια, όπως μας αποκαλύπτει και στη «Μωβ Βροχή» που κλείνει το «Γ.Τ.Κ.».
Τα 11 κομμάτια του ΛΕΞ μπορεί να μην είναι τόσο σφιχτά όσο αυτά του «Μετρό» ή πύρινα σαν του «2ΧΧΧ» (2018), μα υπάρχουν και χρυσές εξαιρέσεις σαν το «SL».
«Ποτέ δεν ήμουν βασιλιάς, δεν θέλω ροδοπέταλα μπροστά απ’ τα σκαλοπάτια μου», λέει ο ΛΕΞ στις «3000 Στροφές», που ανοίγουν τον δίσκο. Μα συγχρόνως, φορά την κορώνα του, με ένα μειδίαμα που χωρά το βλέμμα από ψηλά και τον αυτοσαρκασμό. «Αμφισβητούνε τα ρεκόρ που καταρρίπτω / Αλλάζω τα παπούτσια και πηδάω σαν τον Μίλτο», ραπάρει σε μία από τις απολαυστικότατες αθλητικές αναφορές του δίσκου, στο «Cognac», πριν συνεχίσει λίγο μετά: «Εχω στην πλάτη μου καμπούρα / Να κουβαλάω την κουλτούρα / Από τον Μύλο στο Καυτατζόγλειο / Και απ’ τον Σαντάμ ως τη Χαρούλα» – για την τελευταία, ο Σαλονικιός ράπαρε πέρυσι στο «Φύγε» από τον δίσκο της «Reworks».
Η «Σαλούγκα»
Ο ΛΕΞ ξέρει πλέον το ραπ του σαν τους δρόμους της «Σαλούγκας», όπως συνηθίζει να λέει την πόλη του που είναι ξανά πρωταγωνίστρια: «Γυρνάω χαμένος στη λεωφόρο της Νίκης / Δεν μεταφέρω, κυριολεκτώ / Στην παραλία της Θεσσαλονίκης», ακούμε στο «3000 Στροφές», μία από τις συχνές αναφορές στη «Νύμφη του Θερμαϊκού». Κάνει και η Αθήνα βέβαια εδώ τις guest εμφανίσεις της: «Είμαι στο κέντρο της Αθήνας, Πατησίων με SUV», λέει στο «Graffiti», πριν δει «τη θέα στην Ακρόπολη» από το Airbnb («Αλήτικη Αγάπη»).
Ο ράπερ εξαπολύει τις ρίμες του όπως ακριβώς περιμένει κανείς πατώντας το play στο «Γ.Τ.Κ.». Τα 11 κομμάτια του μπορεί να μην είναι τόσο σφιχτά όσο αυτά του «Μετρό» ή πύρινα σαν του «2ΧΧΧ» (2018), μα υπάρχουν και χρυσές εξαιρέσεις σαν το «SL». Και ένα μικρό ανακάτεμα της τράπουλας στην «Αλήτικη Αγάπη», εκεί που ο ΛΕΞ «κυνηγάει τα ρεκόρ» και «κύπελλο, πρωτάθλημα και δέκα Ballon d’Or μαζί με μια παιδική χορωδία. Στα beats βρίσκουμε τους «συνήθεις ύποπτους» Dof Twogee και Ortiz, με τον δεύτερο να αναλαμβάνει την παραγωγή σε δύο κομμάτια, το «Cognac» και το «Breakdance» και τον συνολικό ήχο να γλυκαίνει ελαφρώς, μα χωρίς να χάνει τις αιχμές του.
Ίσως το μόνο που πραγματικά να αλλάζει εδώ είναι μια ελαφρώς επαυξημένη αγωνία να συνδιαλλαγεί με αυτούς που νιώθει απέναντι και «Τους συμφέρει να με λένε βασιλιά του underground» («Νυχτερίδες»). Καλή ώρα, «Η Καθημερινή, σ’ ένα άρθρο της με είπε βραχύσωμο / Λες κι είναι η δουλειά μου να πηδάω για ριμπάουντ», ραπάρει ο ΛΕΞ αμέσως μετά και γελάμε με τη σειρά μας αυτοσαρκαστικά, «παίρνοντας» την μπάλα από τα χέρια του ρεπόρτερ Πίκο Απίκο της «Φρουτοπίας» (τα κουκλάκια της πρωταγωνιστούν στα promo βίντεο του δίσκου, μαζί με αυτά από την άλλη σειρά της οικογένειας Σοφιανού, «Του Κουτιού τα Παραμύθια»).
Όπως θα πει μόνος του, «Από ό,τι φαίνεται ζω από την έκθεση, σαν τη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο» (στο δυνατό «Χειρότερη Γενιά»). Και με όλα τα στραβά, επιμένει εδώ, γιατί «Καλή η Νέα Υόρκη, αλλά δεν έχει φρέντο εσπρέσο» («Cognac»). Και έπειτα, πώς αλλιώς θα έγραφε όλους αυτούς τους στίχους στο Μεγάλο Μήλο;