Ήταν, λέει, επεισοδιακή η κατάθεση στεφάνου από τον Νίκο Ανδρουλάκη στο Πολυτεχνείο για την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου, όπως άλλωστε αναμενόταν. Ή μήπως είχε κανείς αμφιβολία πως θα γινόταν κάτι τέτοιο;
Κατά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη κινήθηκαν φοιτητές και μαθητές, μάλλον ενεργώντας ως τάγματα εφόδου, οι οποίοι βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο κι εκτόξευσαν καφέδες, ενώ ακούστηκαν και αποδοκιμασίες προς το μέρος του.
Η συνοδεία του για να τον προστατεύσει άνοιξε ομπρέλες αλλά το άξιον απορίας είναι άλλο: τι περίμενε ο ίδιος ο Ανδρουλάκης; Δε ήξερε ότι υπάρχουν ιδιοκτήτες της όλης γιορτής που μπαίνουν παντού ως η νόμιμη φρουρά; Κάποιοι, δε, από αυτούς είναι πολύ νέοι για να θυμούνται εκείνη την εποχή και να ξέρουν τι πίστευε για το Πολυτεχνείο το κόμμα που ανήκουν σήμερα οι ίδιοι…
Πήγε όμως ο Ανδρουλάκης και είπε τα εξής: «Η εξέγερση των φοιτητών τον Νοέμβριο του ’73 αποτελεί μία από τις πιο ένδοξες στιγμές της νεότερης πολιτικής ιστορίας της πατρίδας μας. Τιμούμε όσους θυσιάστηκαν. Όσους αγωνίστηκαν. Όσους είχαν το σθένος να αντιμετωπίσουν τη δικτατορία. Σήμερα, έχουμε χρέος και εμείς να αγωνιστούμε για σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Για μία ποιοτική δημοκρατία. Για λιγότερες ανισότητες. Για περισσότερες ευκαιρίες στις νεότερες γενιές. Για ισχυρή δημόσια υγεία και παιδεία. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να οικοδομήσουμε μία δίκαιη, ανθεκτική, ισχυρή κοινωνία για όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες».
Δηλαδή είπε…τίποτε. Έκανε μια διεκπεραίωση κι αν δεν έπεφταν και οι καφέδες ούτε θα θυμόταν κανείς αν πήγε ή δεν πήγε.
Προς τι όλα αυτά όμως; Ποια η ουσία; Μήπως η απόδοση τιμής στους νεκρούς; Πώς γίνεται αυτό όταν δεν έχουν ακόμη γίνει αποδεκτά τα ιστορικά γεγονότα εκείνων των ημερών; Και δεν μιλάμε για τους χουντικούς ή τους ακροδεξιούς που λένε σήμερα ότι δεν υπήρξαν νεκροί κλπ, κλπ.
Μιλάμε για τις ομάδες, τα κόμματα, τις φράξιες, τις οργανώσεις που αποδεδειγμένα είχαν ρόλο τον Νοέμβριο του ’73 στο Πολυτεχνείο.
Εφημερίδα “Συνείδηση”
