Για Νατάσα Μποφίλιου: Πόσο πρέπει να κοστίζουν τα ρούχα μιας αριστερής;
Ένα σχόλιο για τη Νατάσα Μποφίλιου και τα ρούχα μιας αριστερής
Χρειάζομαι μία επίσημη λέξη που να περιγράφει το mental load των γυναικών σε σχέση με το ντύσιμο. Θέλω όλα τα «αν το βάλω αυτό φαίνομαι φτηνή;», «αυτή η φούστα με δείχνει επαγγελματία ή ασόβαρη;», «άμα βάλω ακριβό φόρεμα λες να νομίζουν ότι προσπαθώ να κάνω επίδειξη;», «άμα βαφτώ λες να νομίζουν ότι προσπαθώ να φανώ κάποια;» να μπορούν να περιγραφούν μονολεκτικά. Χρειαζόμαστε έναν όρο που να περιγράφει τη μόνιμη διαλεκτική σχέση των γυναικών με τη σημειωτική των ρούχων τους.
Κάθομαι και σκέφτομαι τα σχόλια που έχω ακούσει από γυναίκες για το ντύσιμό τους και δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Το υπέροχο «είναι αυτό το μποτάκι αρκετά δεξιό ή φαίνομαι Εξαρχιώτισσα;» φίλης όταν θα πήγαινε να κάνει παρουσίαση σε εκδήλωση για το φορολογικό δίκαιο και ήθελε να ταιριάζει στο κλίμα; Το προστατευτικό «άλλαξε, παιδί μου, ρούχα, πού πας με το πουκάμισο, σε πάρτι κατάληψης πάμε»; Ή το γεμάτο υποτίμηση «στο παίζει τώρα αυτή αριστερή, που προχθές την είδα στο Brunello Cucinelli στο Κολωνάκι»;
Η γενική λογική είναι ότι τα ρούχα αρέσουν στις γυναίκες, άρα τα ρούχα είναι ασόβαρα, άρα οι σοβαρές γυναίκες με πολιτικές πεποιθήσεις και πολιτική ταυτότητα δεν μπορούν να είναι ταυτόχρονα σοβαρές και καλοντυμένες. Σχετικά με το ότι κάθε φορά που η Μποφίλιου ντύνεται βγαίνουν αριστερόμετρα από κάθε κατεύθυνση, έχω να πω το εξής:
Σ’ έναν άλλο κόσμο, αγγελικά πλασμένο, θα πίστευα ότι κάθε φορά που σχολιάζεται η ενδυμασία των γυναικών σε συνδυασμό με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις ο σχολιαστής εμφορείται από ειλικρινή πίστη στην ιδεολογική καθαρότητα. Ότι, τέλος πάντων, κάποιος ασχολείται με τη συνέπεια των ιδεών. Τώρα πιστεύω πάντα ότι πρόκειται περί μισογυνισμού και προσπάθειας να αποθαρρυνθούν οι γυναίκες από το να ασχολούνται ενεργά με την πολιτική. Ειδικά σε σχέση με το αριστερόμετρο, να σημειωθεί ότι το «ηθικό» ρούχο είναι ακριβό.
Το ρούχο που έχει δημιουργηθεί με σεβασμό στα δικαιώματα των εργατών που συλλέγουν το βαμβάκι και των εργατριών που το ράβουν, το ρούχο που έχει πράσινες πιστοποιήσεις, το ρούχο που έχει αποδείξεις ιχνηλασιμότητας και δεν έχει παραχθεί με επικίνδυνα υλικά, βλάπτοντας τοπικές κοινωνίες, το ρούχο που συνδυάζει με διάφορους τρόπους κοινωνικές ευαισθησίες, είναι ένα ρούχο που κοστίζει.
Άρα τι;
Είναι υποκρίτρια ως προς τα πιστεύω της η γυναίκα που ψωνίζει Zara και ψηφίζει ΚΚΕ ή αυτή που ψωνίζει σοκολάτες χωρίς πιστοποιήσεις εργασιακών συνθηκών όσων μαζεύουν κακαόσπορο; Η κριτική φαίνεται να γίνεται προς γυναίκες που θέλουν να είναι αριστερές και ασχολούνται με το τι φοράνε, ειδικά όταν αυτό που φοράνε είναι «ακριβό» ή «πολυτελές».
Αλλά κι αυτό δεν είναι παρά κομμάτι της κριτικής που δέχονται γενικά οι γυναίκες σε σχέση με το ντύσιμο. Δεν τη γλιτώνεις ούτε αν είσαι δημόσιο πρόσωπο, ούτε αν είσαι απλός άνθρωπος. Το ρούχο που φοράς πάντα κάτι υποδηλώνει, απλώς δεν μπορείς να ξέρεις τι. Κι όποιος θέλει να σε μειώσει, πάντα μπορεί να πιαστεί απ’ αυτό που φοράς, ό,τι και να είναι, επειδή μια γυναίκα μπορεί να γελοιοποιηθεί από όλες τις πλευρές. Δεν είναι το τι φοράς η πέτρα του σκανδάλου. Είναι το ότι θες να είσαι πολιτικοποιημένη και γυναίκα. Άλλες μέρες είναι ότι θες να είσαι σέξι και μητέρα. Τα Σάββατα μπορεί να είναι ότι είσαι επιχειρηματίας και ζητάς να σε πάρουν στα σοβαρά ενώ φοράς ροζ παλ. Δεν κερδίζεις από πουθενά, είναι έτσι στημένο.
Κι επειδή είναι έτσι στημένο, η λύση είναι απλή: φορέστε ό,τι θέλετε. Κριτική δέχτηκε και η Μέρκελ, που φοράει πάντα το ίδιο σακάκι σε άλλο χρώμα. Όταν δεν μπορείς να νικήσεις με τίποτα, είσαι ελεύθερη να χάσεις όπως θες. Κι έτσι, αδιαφορώντας για την ήττα, κερδίζεις το παιχνίδι.
Πηγή: Λασκαρίνα Λιακάκου - lifo.gr