Για πολλά χρόνια ο Σύριζα ήταν η ρομφαία του καλού που ξεπήδησε μέσα από τις κρίσεις και “τα μνημόνια”, ήταν ταυτόχρονα και ο κριτής των πάντων.
Δεν θεώρησε ποτέ ότι υπάρχουν καλοί και κακοί δημοσιογράφοι, πάντα αντιμετώπιζε ως εχθρούς όλους όσους δεν ήταν στα δικά του μέσα ή δεν είχαν υποδειχθεί από αυθεντίες της… ερευνητικής (εδώ γελάνε) δημοσιογραφίας.
Ήταν τόσο σοβαρό το ύφος των ανθρώπων του και τόσο καταγγελτική η πολιτεία του, ώστε έπρεπε να διαλέξεις αν θα κάνεις το κορόιδο ή αν θα κάνεις την δουλειά σου.
Πολλές φορές πήγαινες κόντρα γιατί δεν άντεχες να ακούς το περίφημο “ή μαζί μας ή εναντίον μας”.
Έπεσαν και οι κοινωνικοί αγώνες, οι καταλήψεις, οι αντισυγκεντρώσεις, η διαχείριση των κρίσεων, τα μνημόνια, οι πόλεμοι, οι πανδημίες, τα πάντα όλα! Μία ήταν η σταθερά: αν δεν ήσουν μαζί του ήσουν εναντίον του και όχι μόνο εναντίον του αλλά κι εναντίον της προόδου, των γυναικών, των μειονοτήτων, των μεταναστών, των κινημάτων!
Υπέρ των βιαστών, των συμφερόντων, των Αμερικάνων και των Γερμανών,της πατριαρχίας, της Εκκλησίας, των εργολάβων!
Υπήρχε(και υπάρχει) και ο Πολάκης αλλά και όλοι όσοι τον θαυμάζουν για την λεβεντιά του, που είναι, παρεμπιπτόντως όσο πιο αρχετυπικά μαγκιόρα και πατριαρχική γίνεται.
Όσοι έβλεπαν όλο αυτό το αδιέξοδο έλεγαν ότι κάποια μέρα, όταν θα τελειώσει η κρίση με την μορφή που ανέδειξε όλα τα παραπάνω φαινόμενα, θα έρθει η παρακμή.
Κι ύστερα ήρθε ο Κασσελάκης. Μια περίπτωση πολιτικού ανδρός βγαλμένη μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες εκείνων που ήταν με τον Λένιν και ταυτόχρονα συνεργαζόταν με τον Πάνο Καμμένο. Και άρχισαν τα επικοινωνιακά κόλπα μέχρι να καταλάβει τις Βερσαλλίες.
Οπότε μετά άρχισε η κωμωδία! Και ο Τσίπρας δεν έχει καμιά διάθεση να παρέμβει γιατί δεν έχει κανέναν λόγο να παρέμβει, ξέρει πολύ καλά τι έφτιαξε και πως το έφτιαξε…
Οπότε; Παίρνουμε ποπ κορν και παρακολουθούμε! Χωρίς κακία, χωρίς άγρια χαρά.
Απλά με την θυμηδία που πρέπει σε όλη αυτή την παράσταση.
Εφημερίδα “Συνείδηση”
