"Μνήμες μιας όμορφης ζωής " - Αφιερωμένο στην μνήμη του Παναγιώτη Γ. Σπύρου

"Μνήμες μιας όμορφης ζωής": Αφιερωμένο στην μνήμη του Παναγιώτη Γ. Σπύρου (Τεχνολόγο Εκπαιδευτικό), με αφορμή το ετήσιο μνημόσυνο.

"Μνήμες μιας όμορφης ζωής": Αφιερωμένο στην μνήμη του Παναγιώτη Γ. Σπύρου (Τεχνολόγο Εκπαιδευτικό), με αφορμή το ετήσιο μνημόσυνο.

Το φως του ήλιου έλαμπε επάνω στα αντικείμενα της ευρύχωρης κουζίνας. Μοσχοβολούσε καφές γλυκός. Κάρτες που απεικόνιζαν τη σκηνή της Γεννήσεως με χρυσά περιγράμματα στα αστέρια, γιορτινές περιγραφές, λεζάντες και μοτίβα καταλάμβαναν την επιφάνεια του τραπεζιού. Αυτό το έθιμο, η κατανυκτική ιεροτελεστία αποστολής ευχών συνέβαινε κάθε χρόνο με τους παραλήπτες να είναι σταθερά οι ίδιοι αλλά και να προστίθενται και νέοι. Ο μπαμπάς έγραφε κάρτες για όλους, όλα τα χρόνια, μέχρι το τελευταίο. Η τελευταία κάρτα κοσμεί το σαλόνι για πάντα. Η τελευταία κάρτα γράφει με τον καλαίσθητο και ευκρινές γραφικό του χαρακτήρα για την ελπίδα. Όλα τα χρόνια πρωταγωνιστούσε στις ευχές η ελπίδα.

Υπάρχουν αμέτρητες εικόνες που μπορούν να συνθέσουν τις μνήμες των γιορτινών ημερών. Ειδικότερα όταν τα παιδικά χρόνια βιώνονται μέσα από την αγάπη και την οικογενειακή θαλπωρή σε υπέρμετρο βαθμό. Μπορούν να έρθουν στο μυαλό από το βελούδινο μπορντό τραπεζομάντηλο στο τραπέζι ροτόντα, που λερώθηκε από την άχνη των γλυκών έως την διακριτική επίσκεψη για εθελοντισμό και προσφορά εκεί που δεν αχνίζει το βραδινό γεύμα.

Το 4ο Δημοτικό σχολείο ήταν ένα κτίριο μοναδικό στην καρδιά της πόλης του Αγρινίου. Οι ψηλοτάβανες αίθουσες, τα ξύλινα πατώματα, η περίτεχνη εξώπορτα, το χρώμα των τοίχων από παιδιά μας κέντριζαν το ενδιαφέρον και νιώθαμε περηφάνεια καθώς ανεβαίναμε τα μαρμάρινα σκαλοπάτια για να πλουτίσουμε με γνώση από τις καρδιές των δασκάλων. Η θύμηση φέρνει έντονα τον χριστουγεννιάτικο στολισμό των τάξεων. Διακρίνονταν στην γειτονιά από τα τζάμια η ατμόσφαιρα, μα ακόμη περισσότερο σπουδαία ήταν εκείνα που διαδραματίζονταν στο εσωτερικό των αιθουσών με τα μικρά μας χέρια να σχηματίζουμε αγγελάκια από το φύσημα της κιμωλίας και καμπανούλες από τα χαρτιά μεταλλικών χρωμάτων.

Στην οδό Παπαστράτου μοσχοβολούσαν λουκουμάδες και η παραγγελία για κορμό σοκολάτας τα Χριστούγεννα και κουραμπιέδες χωρίς αμύγδαλο την Παραμονή Πρωτοχρονιάς ήταν γνωστή στον ιδιοκτήτη του κεντρικού ζαχαροπλαστείου. Νωρίς το πρωί η φιλαρμονική ορχήστρα επισκέπτονταν τις εισόδους των πολυκατοικιών και εμείς με τις βαμβακερές πιτζάμες κρυβόμασταν πίσω από τους μεγάλους να δούμε την μπάντα με τα κόκκινα σακάκια και να ακούσουμε τα κάλαντα του σαξοφώνου και της τρομπέτας. Οι χαρμόσυνες καμπάνες του Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδας δημιουργούσαν το πιο δυνατό συναίσθημα και η ψαλμωδία «Χριστός γεννάται δοξάσατε (…)» σκορπούσε δέος στα επίπεδα της γειτονιάς.

Στην πλατεία 28 ης Οκτωβρίου, γνωστή ως Καραπανέϊκα, υπήρχε το κατάστημα παιχνιδιών, που τα πολύχρωμα κουτιά του έφταναν έως την οροφή κι ήταν ολόιδια λαμπερά όπως στις διαφημίσεις στην τηλεόραση. Υπάρχει ακόμη τριάντα χρόνια μετά στο σπίτι, μια κούκλα που περπατούσε. Δώρο από κάποια Χριστούγεννα θυμίζει τους ανθρώπους και την ομορφιά των γιορτών.

Η πόλη είναι διαφορετική τώρα που την επισκεπτόμαστε μετά από πολλά χρόνια. Την έχουμε μέσα μας, αν και χιλιόμετρα μακριά, με εκείνες τις εικόνες. Φέρνοντας τις στο μυαλό η βασικότερη είναι η δύναμη των στιγμών και των ανθρώπων που σε ενθαρρύνουν να δεις τον κόσμο γύρω με μια ματιά μαγική, με έναν τρόπο που υπερτερεί των οδών, των δρόμων, των κτιρίων στις γειτονιές.
Ακόμη κι αν όλα αλλάζουν ή μένουν ίδια, η ουσιαστική εικόνα είναι πως εσύ εξελίσσεσαι σε αυτά, με ποιο τρόπο το βλέμμα τα αντικρίζει. Ο μπαμπάς δεν γεννήθηκε και δεν μεγάλωσε στην πόλη του Αγρινίου. Εγκαταστάθηκε σε αυτή σε ηλικία που είχε ήδη κατακτήσει βιώματα από τον τόπο του, τα Τζουμέρκα της Ηπείρου. Ταξίδεψε στην χώρα και έξω από αυτή και όταν η στιγμή τον έφερε στο Αγρίνιο με την οικογένειά του έκανε και αυτό τον τόπο δικό του. Τον σεβάστηκε, τον τίμησε. Με τη ματιά που διαφέρει, που βλέπει το κάθε σημείο ως πατρίδα, με σεβασμό και με στόχους προσωπικής ανάπτυξης και εξέλιξης, με διάθεση προσφοράς στους γύρω του. Η αγάπη του για προσφορά δεν ήταν ηχηρή από τον ίδιο. Δεν τόνιζε και δεν μιλούσε για τα έργα που
προσέφερε. Ήταν σπάνια και διακριτική. Την εντόπισα καθώς μεγάλωνα. Την εντόπισα όταν οι μνήμες μου έφερναν στο νου εκείνες τις βόλτες μαζί του στην πλατεία Δημοκρατίας, εγώ και τα αδέρφια μου τυλιγμένα στα μπλε παλτό και στα καρό μοντγκόμερι, με τα φρεσκοχτενισμένα μας μαλλιά στο κρύο του Γενάρη ή με τα μακό μας και τα χρωματιστά πέδιλα στα μεσημέρια του Ιουνίου, οι φράσεις των περαστικών ήταν ίδιες σε κάθε εποχή όταν τον συναντούσαν. «Γειά σου Δάσκαλε!», του έλεγαν όλοι κι οι μαθητές του από το απέναντι πεζοδρόμιο, «δάσκαλε, πως είσαι!
Σε ευχαριστούμε».

Εκείνος ταπεινά, με απλότητα χαιρετούσε, με χιούμορ, με χαμόγελο, με το γαλανό του βλέμμα να δίνει ενθάρρυνση στους μαθητές του που ήταν πλέον επαγγελματίες στις εργασίες και στις ειδικότητες που σπούδασαν και έμαθαν πλάι του. Ο τρόπος του μας δίδαξε το μεγαλείο της προσφοράς, σε εκείνες τις βόλτες στην πόλη και σε κάθε βόλτα μαζί του στη ζωή.

Σε κείμενό του με τίτλο «Αγρινιώτικες αναμνήσεις» ο πατέρας μας, Παναγιώτης Γ. Σπύρου, παρουσιάζει με την δική του έκφραση την αγάπη του για την πόλη. Σε ένα σημείο του γράφει νοσταλγικά (…) Σήμερα απ’ όλα αυτά τίποτα δεν θυμίζει το παλαιό Αγρίνιο. Κανένας δεν βολτάρει στην Παπαστράτου «βρέχοντας» με την ομπρέλα, ούτε με καλό καιρό δεν βρίσκεις νέους στα δροσερά και σκιερά δρομάκια του Πάρκου.
Και συνεχίζει
(…) το θέμα είναι η βόλτα. Ποιος θα μάθει στα παιδιά, στους νέους να κάνουν περιπάτους. Με το βάδισμα ή περπάτημα (στον ελεύθερο χρόνο βεβαίως) θα γνωρίσεις τους δρόμους, τις πλατείες, τις εκκλησίες, το πάρκο και ότι άλλο έχει σχέση με το περιβάλλον της πόλης.

Ο Παναγιώτης Γ. Σπύρου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πέραμα Διστράτου Άρτας, στα Τζουμέρκα. Ταξίδεψε σε όλη την χώρα και στο εξωτερικό. Διετέλεσε το παιδαγωγικό του έργο για πολλά χρόνια ως Τεχνολόγος Εκπαιδευτικός στις Σχολές Ο.Α.Ε.Δ. του Αγρινίου από όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ζούσε μόνιμα στην Αθήνα, με την αγαπημένη σύζυγό του για σαρανταπέντε χρόνια και σύντροφο της ζωής του Γεωργία, ενθαρρύνοντας στις τέχνες και στον πολιτισμό τα τρία παιδιά τους, δημιουργοί και οι τρείς σε διαφορετικά πεδία των τεχνών λαμβάνοντας από τον ίδιο χαρίσματα καλλιτεχνικά. Υπήρξε κειμενογράφος, καλλιτέχνης της ζωγραφικής, λάτρης του λαϊκού τραγουδιού, μελετητής στίχων των ερμηνειών της εποχής του είδους και ο ίδιος καλλίφωνος. Τον διακατείχε η φιλομάθεια και η αστείρευτη δημιουργικότητα μέχρι την τελευταία στιγμή. Θαύμαζε και εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του για το κάλλος της τέχνης, της αρχαιότητας, των ευεργετών, της μάθησης. Ασταμάτητος ερευνητής της ζωής και λάτρης της.

Ευχαριστούμε θερμά τους εκδότες και συντελεστές της εφημερίδας Συνείδηση για την δημοσίευση του αφιερωματικού κειμένου στην μνήμη του Παναγιώτη Γ. Σπύρου. Ο ίδιος αρθρογραφούσε  κείμενά του με κοινωνικό, εκπαιδευτικό, πολιτισμικό χαρακτήρα στα έντυπα φύλλα της εφημερίδας Συνείδηση για χρόνια.

Το ετήσιο μνημόσυνο του Παναγιώτη Γ. Σπύρου, θα τελεστεί τον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδας Αγρινίου, στις 31 Δεκεμβρίου 2022, ημέρα Σάββατο.

Ετικέτες: Επικαιρότητα