Ο Ναυπάκτιος ομογενής Νίκος Παπαϊωάννου εκτός από φαρμακοποιός, πάνω απ’ όλα άνθρωπος (ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ)

Τον συνάντησα στο φαρμακείο του, στην πιο πολυσύχναστη γειτονιά της Αστόριας, το Ντίτμαρς. Αεικίνητος, με το χαμόγελο στα χείλη, δεν σταματάει λεπτό να δουλεύει. Το…

<p>NICK-PAPAIOANOU-CRESCENT-APOTHECARY-PHAMARCY-DSC_0123-760x507</p>

Τον συνάντησα στο φαρμακείο του, στην πιο πολυσύχναστη γειτονιά της Αστόριας, το Ντίτμαρς. Αεικίνητος, με το χαμόγελο στα χείλη, δεν σταματάει λεπτό να δουλεύει. Το τηλέφωνο χτυπάει συνεχώς. Το φαρμακείο του είναι κάτι παραπάνω από… φαρμακείο. Πολλοί θα σταθούν να του πουν «καλημέρα» περνώντας από την γειτονιά.

Κατευθυνόμαστε πίσω στην αυλή γιατί αν μείνουμε μέσα στο φαρμακείο συνέντευξη δεν θα γίνει!

Ο Νίκος Παπαϊωάννου έχει ακόμη μια μεγάλη αγάπη. Τους ελληνικούς χορούς. Αν μπορούσε να φοράει όλη μέρα τη στολή του τσολιά θα το έκανε! Ξεκίνησε από μικρό παιδί, ως μαθητής στον Αγιο Δημήτριο και από τότε δεν εγκατέλειψε ποτέ αυτό το κομμάτι της ελληνικής παράδοσης, το οποίο κουβαλάει πάντοτε μαζί του.

Ο Νίκος γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη από Αθηναία μητέρα και πατέρα, με καταγωγή από την Αναβρυτή Ναύπακτου. Η γιαγιά του ήταν από την Χίο και ο παππούς από την Μήλο. «Οπως βλέπεις έχω απ’ όλα. Χωριό, νησί, μεγαλούπολη» λέει χαριτολογώντας.

Ο Νίκος Παπαϊωάννου. Φωτογραφία: «Ε.Κ.»/Κώστας Μπέη.

Τα παιδικά χρόνια

Μεγάλωσε στην Αστόρια με τις δύο αδελφές του, την Ελένη και την Κατερίνα. «Η μία δουλεύει στη UNICEF και η άλλη, η Ελένη, είναι παιδίατρος. Πέρασα στην Ιατρική μαζί με την Ελένη, αλλά στην πορεία άλλαξα γνώμη. Ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα φαρμακείο και μου άρεσε. Μπήκα στη Φαρμακευτική και δούλεψα σε μεγάλη αλυσίδα φαρμακείων. Οταν τελείωσα τις σπουδές θα πήγαινα να δουλέψω σε νοσοκομείο, αλλά εκεί δεν βλέπεις κόσμο και εγώ είμαι κοινωνικός».

Ετσι, πριν πέντε χρόνια άνοιξε το δικό του φαρμακείο. Σε μια γειτονιά αμιγώς ελληνική, στο Ντίτμαρς. Εκεί νιώθει ευτυχισμένος, σαν στο σπίτι του. Και όλος ο κόσμος, Ελληνες και μη, θα του ζητήσουν τη συμβουλή του.

«Συζητάω με όλο τον κόσμο, μιλάω κι άλλες γλώσσες, όσο μπορώ δηλαδή. Εδώ στην Αστόρια, σίγουρα πρέπει να ξέρουμε Ισπανικά. Ξέρω λίγα. Εμείς που ζούμε στη Νέα Υόρκη είμαστε σαν τα Ηνωμένα Εθνη, όλες οι φυλές μαζί. Τους αγαπάω όλους και με αγαπάνε».

Ο κ. Νίκος Παπαϊωάννου, ντυμένος τσολιαδάκι, τρίτος δεξιά. Στη μέση ο κουμπάρος του Κώστας Καραλέκας και αριστερά ο Κώστας Δρακόπουλος. Και οι τρεις ήταν συμμαθητές στο απογευματινό σχολείο του Αγίου Δημητρίου στην Αστόρια (Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του κ. Παπαϊωάννου)

Ο Νίκος Παπαϊωάννου στα 9 του χρόνια εντάχθηκε στην οικογένεια του Αγίου Δημητρίου ως παπαδάκι. «Ημουν παπαδάκι στον Αγιο Δημήτριο από 9 χρόνων κι ακόμα είμαι, αλλά επειδή έχω 4 παιδάκια είναι λίγο δύσκολο να συμμετέχω όσο συχνά θέλω. Πήγα και ελληνικό απογευματινό σχολείο στον Αγιο Δημήτριο ενώ ήμουν και στην ομάδα μπάσκετ».

Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν ο χορός. «Στον Αγιο Δημήτριο την πρώτη φορά που χόρεψα ήταν με την δασκάλα κ. Αννα Παπαδοπούλου που μας δίδαξε τσάμικο και καλαματιανό. Θυμάμαι, έφερνε την κόρη της, που τώρα είναι και αυτή δασκάλα, και μας δίδασκε χορούς για την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου. Ντυνόμασταν τσολιάδες, λέγαμε τα ποιήματα και χορεύαμε.

Τα πρώτα ελληνικά ποιήματα και χορούς τα έμαθα στον Αγιο Δημήτριο. Επειτα, εντάχθηκα στο χορευτικό νεολαίας της κοινότητας Στερεάς Ελλάδας από 10 χρόνων. Χορεύαμε συστηματικά κάθε εβδομάδα, χορεύαμε για τους συλλόγους τους ίδιους, χορεύαμε στην πλατεία Αθηνών στις ελληνικές βραδιές. Πηγαίναμε στο ‘Κρίσταλ Πάλας’, θυμάμαι, τρώγαμε αυγολέμονο, μετά χορεύαμε και μετά το χορό πάλι αυγολέμονο για να πάρουμε δυνάμεις. Μετά όλοι μεγαλώσαμε και χαθήκαμε. Τώρα, προσπαθώ να το συνεχίσουμε αυτό και πάλι όλη η παρέα. Ισως με τα παιδιά μας μαζί».

Η οικογένεια

Ο πατέρας του ήρθε στην Αμερική ως μετανάστης το 1962. «Χάρη σε αυτόν, εγώ και οι αδελφές μου έχουμε ό,τι έχουμε σήμερα. Ο πατέρας μου δούλευε, δούλευε, δούλευε. Γνώρισε την μητέρα μου, παντρεύτηκε και έκανε τρία παιδιά και μετά πάλι δούλευε, δούλευε. Δευτέρα με Παρασκευή έφευγε από τις 8 παρά το πρωί, πήγαινε για καφέ στο ‘Σάνφορντ’, στην Μπρόντγουεϊ, στον φίλο του Γιάννη Καραλέκαγια 15 λεπτά, έπινε τον καφέ του και μετά δουλειά.

Εργαζόταν στο ‘Σκάι Κλαμπ’, ένα εστιατόριο όπου έπρεπε να είσαι μέλος. Ηταν επικεφαλής μάνατζερ στον τομέα των ποτών. Ολη του τη ζωή θυμάμαι δούλεψε μία Πρωτοχρονιά. Και στις 12 και 5 δευτερόλεπτα μας πήρε για να μας πει ‘Καλή Χρονιά’. Τα Σαββατοκύριακα τον απολαύσαμε εμείς τα παιδιά του. Τα Σάββατα ερχόμασταν εδώ που είναι τώρα το φαρμακείο γιατί είχε αγοράσει το σπίτι και θυμάμαι που καθάριζε τα φύλλα στην αυλή με το κουστούμι. Μπογιάτιζε κιόλας με το κουστούμι και τα καλά παπούτσια. Εμπαινε μέσα σε όλα. Ετσι, έμαθα κι εγώ να βοηθάω τους άλλους, από τον πατέρα μου και την μητέρα μου».

Ο Νίκος Παπαϊωάννου με τα τέσσερα παιδιά του Μαρία, Πέτρο-Ευάγγελο, Βασίλη και Σταυρούλα (Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του ίδιου)

Η εκκλησία

«Από την εκκλησία πήρα πολλά ελληνικά στοιχεία. Εχω φίλους πολλούς παπάδες, αδελφικούς φίλους. Δεν είμαι άγιος αλλά πιστεύω. Προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος, καλός σύζυγος, καλός πατέρας, καλός γιος, καλός αδελφός. Από ψάλτες μέχρι μητροπολίτες, έχω αδελφικούς φίλους και πατέρες μου. Τους αγαπάω όλους.

Εχω μάθει να βοηθάω πρώτα από τους γονείς μου και μετά από την εκκλησία. Κυρίως τους ηλικιωμένους και τα παιδάκια. Πολλοί δεν έχουν ασφάλεια, προσπαθώ να μην χρεώσω παραπάνω. Εύκολα μπορείς να το κάνεις και να χρεώσεις παραπάνω. Εδώ στην Αμερική το κάθε φαρμακείο αγοράζει τα φάρμακα σε διαφορετικές τιμές, δεν είναι όπως στην Ελλάδα. Στα γενόσημα φάρμακα μπορεί να το πάρεις 5 δολάρια από τον έναν και 100 δολάρια από τον άλλον.

Μου λένε διάφοροι που με βλέπουν πώς δουλεύω, ‘κάτσε πίσω και άσε άλλον να χτυπάει ταμείο γιατί εσύ λυπάσαι’. Δεν μπορώ, αν κάποιος δεν έχει ασφάλεια να τον χρεώσω πολλά λεφτά. Στις 8 κλείνω τα ρολά, αλλά θα είμαι μέσα μέχρι τις 9-9:30. Βοηθάς. Γιατί αν κάνεις τη δουλειά του φαρμακοποιού για τα λεφτά, μην την κάνεις».

Με το άρμα της Στερεάς Ελλάδας στην παρέλαση για την 25η Μαρτίου, στην 5η Λεωφόρο στο Μανχάταν, φορώντας τη στολή του τσολιά (Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του κ. Παπαϊωάννου)

Η αγάπη για τον χορό

Εχει δύο στολές τσολιά τις οποίες τις παρήγγειλε από την Ελλάδα. «Και με αυτές θα με δείτε στην παρέλαση στο άρμα Στερεάς Ελλάδας στην 5η Λεωφόρο με μουσική και κλαρίνα. Είναι μέσα μου. Αν μπορούσα να φοράω τη στολή συνέχεια, θα τη φόραγα. Θέλω να αναφέρω δύο άτομα, το ένα είναι ο Λεωνίδας Λόης. Δυο ημέρες πριν πεθάνει με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ‘θα σου φέρω άλογο για την παρέλαση’. Εγώ ήθελα άρμα δεν είμαι για άλογα.

Μετά ήταν ο αείμνηστος Τάκης Νικολόπουλος, ο οποίος μου είχε πει του χρόνου να πάμε μαζί στην παρέλαση, αλλά πέθανε. Τον Λόη τον αγαπούσα κι ας ήταν φωνακλάς, αλλά στον Τάκη είχα πει ‘για σένα θα ανεβώ’, αλλά έφυγε μικρός. Ηταν λεβεντιά. Καλός άνθρωπος. Και αισθανόμουν σαν συνάδελφος του.

Οταν ήμουν νεότερος, κάθε χρόνο χόρευα με τους συλλόγους σε εκδηλώσεις. Θυμάμαι οι γονείς μου πήγαιναν σε όλα αυτά και πριν χορέψω έμπαινα μέσα στην αίθουσα για να αφήσω τα γυαλιά μου, στο τραπέζι επάνω, στον πατέρα μου. Κι έβλεπα την περηφάνια που είχε και να σου πω την αλήθεια χόρευα γι’ αυτόν. Βάλε με στο χωριό, βάλε με στην πλατεία και άσε με εκεί να χορεύω και να ακούω τα κλαρίνα. Για δέκα ώρες. Δεν χρειάζομαι να πιω, να φάω, μόνο να ακούω και να αισθάνομαι τον αέρα και να βλέπω τα χωριά δίπλα με τα μικρά σπιτάκια».

Ο ίδιος, δίδαξε μάλιστα χορό για μερικά χρόνια στον Αϊ Γιάννη τον Θεολόγο, στο Τέναφλαϊ της Νέας Ιερσέης «με την δασκάλα του χορού που με έπαιρνε μαζί της για να μαθαίνω τα μικρά και μου άρεσε πολύ και ακόμη μου αρέσει. Θέλω και τα παιδιά μου να ασχοληθούν με το χορό, ήδη αρχίσαμε να τα μαθαίνουμε και τους αρέσει η ελληνική μουσική».

Σηκώνοντας με περηφάνια την ελληνική σημαία στην παρέλαση για την 25η Μαρτίου, στην 5η Λεωφόρο στο Μανχάταν (Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του κ. Παπαϊωάννου)

Η παρέλαση

«Οι Εύζωνες φέρνουν την Ελλάδα εδώ. Η Αστόρια, η Νέα Υόρκη είναι σαν μικρή Ελλάδα, ειδικά όταν έρχονται οι Εύζωνες. Δεν με νοιάζει από πού είσαι, από νησί, από χωριό, αν δεν βράζει το αίμα σου και αν δεν αισθάνεσαι περήφανος που είσαι Ελληνας μάλλον δεν γεννήθηκες στην Ελλάδα ή δεν έχεις γόνους από την Ελλάδα.

Εγώ είμαι δεύτερη γενιά και προσπαθώ να μάθουν τα παιδιά μας τη γλώσσα και τα έθιμα. Θα πάμε Ελλάδα τα καλοκαίρια, θα χορέψουμε, θα πάμε στις ελληνικές εκδηλώσεις. Για την τρίτη γενιά είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, αλλά πρέπει οι γονείς να βοηθήσουν. Να τα πάνε στην εκκλησία, στο ελληνικό σχολείο. Ηθη κι έθιμα είναι το παν. Αν δεν το κάνουμε θα τη χάσουμε την Ελλάδα. Οι εκκλησίες, τα ελληνικά σχολεία και τα ιδρύματα για χορούς είναι πολλά στη Νέα Υόρκη».

Ο άνθρωπος

Εκτός από φαρμακοποιός, είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Ολοι τον αγαπάνε, τον εμπιστεύονται και τον συμβουλεύονται. Οταν θα κλείσουν τα ρολά του φαρμακείου θα τον δεις μέσα έως αργά. Πάντοτε έχει κάτι να κάνει.

«Κάθομαι μέχρι αργά και δουλεύω. Και μπορεί να μιλάω για ώρα στο τηλέφωνο. Μου λένε κάποιοι από εδώ ‘τελείωνε’ και όταν κλείνω λέω μόλις πέθανε ο άντρας της, τι θες να κάνω; Να της μιλήσω για δυο λεπτά; Πρέπει να το βγάλει, να πει. Είμαι και ψυχολόγος. Δεν ξέρω αν είμαι καλός στο να δώσω λύσεις αλλά προσπαθώ. Ο κόσμος θα με ρωτήσει το οτιδήποτε. Ακόμη και ποιος είναι ο υδραυλικός μου. ‘Αφού τον έχεις εσύ, καλός θα είναι’ μου λένε! Ολους τους φωνάζω θείους και θείες κι όταν με ρωτάνε ‘μα καλά πόσους έχεις;’ απαντάω ‘έχω πολλούς και τους ξέρω 30-40 χρόνια’. ’Η θεία θα τους πω ή μαμά».

Η Ελλάδα

Οι Ελληνες που ζουν εδώ θα πρέπει να μαθαίνουν Ελληνικά στα παιδιά τους και να τα πηγαίνουν στο ελληνικό σχολείο. Αλλά και οι ίδιοι θα πρέπει να κάνουν δουλειά στο σπίτι. Και να μαθαίνουν ελληνικούς χορούς.

Ο ίδιος, έχει τέσσερα παιδιά, επτά, έξι, τεσσάρων χρόνων και ενός έτους.

«Είναι η Μαρία, ο Βασίλης, η Σταυρούλα και ο Πέτρος-Ευάγγελος. Εχω δύο πατρίδες κι ας είμαι γεννημένος εδώ. Πονάω την Ελλάδα, αν μου πεις να μετακομίσω στην Ελλάδα, έφυγα, αλλά πονάς κι εδώ. Μακάρι να ήταν η Ελλάδα δυο μέρες μακριά».

πηγή: ''ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΥΡΗΚΑΣ""

Εγκρίθηκε επί της αρχής το φορολογικό νομοσχέδιο