Εντυπωσιακή εμφάνιση με ελαττώματα

Στα 60 λεπτά του αγώνα κόντρα στον Πλατανιά ο Παναιτωλικό ήταν καταπληκτικός και απέδωσε όμορφο ποδόσφαιρο, το οποίο θα μπορούσε να είχε συνοδευτεί από περισσότερα…

Στα 60 λεπτά του αγώνα κόντρα στον Πλατανιά ο Παναιτωλικό ήταν καταπληκτικός και απέδωσε όμορφο ποδόσφαιρο, το οποίο θα μπορούσε να είχε συνοδευτεί από περισσότερα γκολ και πιο άνετη επικράτηση. Παράλληλα το τελευταίο ημίωρο των κυανοκίτρινων έφθειρε την εντυπωσιακή εικόνα που προηγήθηκε και ίσως δεν έγκειται μόνο στην απλοϊκή εξήγηση του Χάβου, πως δεν γίνεται μια ομάδα να παίζει σε «τρελό» ρυθμό για 90 λεπτά.

Ο Παναιτωλικός της Τετάρτης ήταν ομάδα με πλουραλισμό, με αυτοπεποίθηση και πολύ καλό ρυθμό. Είχε καλή κυκλοφορία  της μπάλας και τελειώματα φάσεων. Ο προπονητής του μίλησε για αυτοματισμούς και ως  ένα σημείο τους είχε, αλλά συνήθως δεν ήταν αποτέλεσμα πολλών παικτών μαζί. Όλα ξεκινούσαν από τα πόδια του Μαρτίνες και τις ατομικές του ενέργειες, με τις οποίες τραβούσε πάνω του αντιπάλους και άφηνε χώρους στους υπόλοιπους να διαχειριστούν πολύ πιο εύκολα την κατοχή μπάλας. Επομένως τυχόν απουσία του συγκεκριμένου παίκτη θα αφαιρέσει ό,τι παρουσίασαν οι κυανοκίτρινοι στο ματς. Διότι το δύσκολο (και ζητούμενο) στην ομαδική τακτική  είναι να γίνουν αυτοματισμοί με συμμετοχή περισσότερων παικτών και σε μικρότερους χώρους.  Ωστόσο το όμορφο θέαμα πραγματοποιήθηκε και η ένταξη της ατομικής ικανότητας (του Μαρτίνες) στο σύνολο, πιστώνεται στα θετικά της ομάδας και του προπονητή της. Στα πολύ θετικά του Παναιτωλικού ότι παρήγαγε καλό ποδόσφαιρο σε ιδιαίτερα δύσκολο τερέν,  λόγω της βροχής,  καθώς και το γεγονός ότι «βρήκε» γκολ από αμυντικό παίκτη σε οργανωμένη επίθεση.

Το φαινόμενο της καθίζησης μετά το 60ο λεπτό έχει πολλές ερμηνείες. Πάντως δεν ήταν απόρροια συνειδητής τακτικής, ούτε απλά ο Παναιτωλικός έριξε τον επιθετικό ρυθμό του για να διαφυλάξει το σκορ. Σταδιακά ήταν  όλο και πιο εμφανές πως οι γηπεδούχοι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν  τους αντιπάλους τους σε τρεξίματα, έχαναν συνεχώς  διεκδικήσεις και συχνά  δεν είχαν (λόγω κούρασης) ούτε τη σωστή σκέψη. Μάλιστα η κούραση του Μαρτίνες «αφόπλισε» επιθετικά την ομάδα και είναι μία ακόμα απόδειξη της καταλυτικής παρουσίας του Αργεντινού,  όσο ο Παναιτωλικός απέδιδε ποδόσφαιρο αξιώσεων. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε μειονέκτημα των κυανοκίτρινων έναντι των αντιπάλων  σε Φυσική Κατάσταση,  καθότι η ομάδα που επιτίθεται ξοδεύει πάντα περισσότερες δυνάμεις από αυτή που αμύνεται. Το πρόβλημα επομένως πρέπει να αναχθεί στον τομέα της όχι ιδανικής διαχείρισης των δεδομένων του αγώνα, στο συγκεκριμένο θέμα των δυνάμεων.

Όσο για το πρόβλημα στο γκολ, που πολύ συζητιέται, δεν μπορεί να γενικευτεί. Αφορά μόνο αυτό το ματς και μάλλον προέκυψε «νομοτελειακά», καθώς ο Παναιτωλικός σε πολλά προηγούμενα παιγνίδια είχε σκοράρει με ελάχιστες φάσεις και τελικές προσπάθειες. Αν κάτι πρέπει να διορθωθεί είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις (ειδικά ο Μαρτίνες και ο Άλβες) προτιμήθηκε το τελείωμα της φάσης και όχι η πάσα σε συμπαίκτη, ο οποίος είχε καλύτερη θέση.