Διακήρυξη για τις εκλογές αντιπροσώπων της Β’ ΕΛΜΕ Αιτωλ/νίας στο 17ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ

Κλείνουν τρεις μήνες Κυβέρνησης Αριστεράς και οι προσδοκίες καθημερινά διαψεύδονται. Όχι απλώς για «κατάργηση του μνημονίου» και των εφαρμοστικών νόμων, αλλά ακόμη και για έναν…

Κλείνουν τρεις μήνες Κυβέρνησης Αριστεράς και οι προσδοκίες καθημερινά διαψεύδονται. Όχι απλώς για «κατάργηση του μνημονίου» και των εφαρμοστικών νόμων, αλλά ακόμη και για έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό που να βάζει έστω πάτο στο βαρέλι.

Η πολύπαθη εκπαίδευση και ο εκπαιδευτικός κόσμος συνεχίζουν να υποφέρουν από τις συνέπειες των μνημονιακών μέτρων που παραμένουν αναλλοίωτα. Οι προωθούμενες ρυθμίσεις (πάγωμα χωρίς κατάργηση της αξιολόγησης, αντικατάσταση πειθαρχικού, κατάργηση τράπεζας θεμάτων αλλά όχι συνολικά του «νέου λυκείου» και της μαθητείας, κατάργηση διαθεσιμότητας αλλά όχι της κινητικότητας) που αντικαθιστούν ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές, διαμορφώνουν κλίμα «ανακούφισης», δεν σηματοδοτούν όμως τις αναγκαίες αλλαγές που διεκδικεί το εκπαιδευτικό κίνημα. Ενώ «παγώνει» η αξιολόγηση, δεν «ξεπαγώνει» το καθεστώς «ωρίμανσης» που θα επιφέρει αυξήσεις στους μισθούς. Η τράπεζα καταργείται, αλλά τα εξεταστικά πλέγματα παραμένουν, τα ανταγωνιστικά σχολεία των πρότυπων καταργούνται, αλλά όχι όλα. Οι Διευθυντές θα συνεχίσουν να επιλέγονται με τις ίδιες διαδικασίες, με συμβολική γνώμη των συλλόγων. Η εξαγγελία 1.000 διορισμών δεν καλύπτει τη μείωση κατά 30.000 των καθηγητών. Παραμένουν οι αντιδημοσιοϋπαλληλικές ρυθμίσεις «της ανάρμοστης συμπεριφοράς» και η συμμετοχής και δικαστών στα πειθαρχικά κ.ά.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) μέσω των πολιτικών που ασκούσαν, επιχειρούσαν να επικρατήσει παντού ο φόβος της απόλυσης και των δικαστηρίων.
Πόσο δικαιωμένος και ήρεμος μπορεί στην παρούσα φάση να νιώσει ένας εκπαιδευτικός που:
Συνεχίζει να διδάσκει σε τμήματα των 30 μαθητών;
Συνεχίζει να τρέχει για να συμπληρώσει το ωράριό του σε 4 και 5 σχολεία;
Πόσο δικαιωμένoς και ήρεμος μπορεί στην παρούσα φάση να νιώσει ένας εκπαιδευτικός που ο μισθός του συνεχίζει να μην του αρκεί να περάσει τον μήνα;;;
Πόσο δικαιωμένος και ήρεμος μπορεί στην παρούσα φάση να νιώσει ένας αναπληρωτής;
Πιστεύει κανείς ότι οι 18.500 αναπληρωτές που εργάζονται αυτή τη στιγμή στα δημόσια σχολεία, έχουν έστω και έναν λόγο να νιώσουν ευεργετημένοι από τη νέα πολιτική ηγεσία; Η σταθερή και μόνιμη εργασία έγινε όνειρο θερινής νύχτας. Οι νέοι πτυχιούχοι έχουν σχεδόν παραιτηθεί από την προσπάθεια αγωνιστικής διεκδίκησης μαζικών διορισμών στην εκπαίδευση και επιλέγουν άλλους δρόμους έξω από τη χώρα μας αφού εδώ είναι καταδικασμένοι σε αέναη ανεργία…

Αυτή η νέα κατάσταση «γκρέμισε» από τη συνείδηση των εργαζομένων διαχρονικές αξίες και αρχές και στη θέση τους επικρατούν πλέον η παρεοκρατία, ποικίλων εξαρτήσεων και η ακύρωση κάθε έννοιας αξιοκρατίας και συλλογικής δράσης. Επικρατεί η ατομική ιδιωτία, οι χαμηλές προσδοκίες, και η απαξίωση των αγώνων που έγιναν και είναι ανάγκη να γίνουν ξανά, από έναν νέο συντεχνιακό κομφορμισμό, που δυστυχώς εμφανίζεται και στη Β’ ΕΛΜΕ ως το νέο δήθεν… υπόδειγμα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Και σε αυτές τις εκλογές δεν θα ειπωθεί η αλήθεια. Αποκρύβουν όλοι αυτοί εκτός και εάν δεν γνωρίζουν, ότι η μονιμότητα και οι εργασιακές σχέσεις, όπως και όλα αυτά που «απολάμβαναν» έως χθες οι περισσότεροι συνάδελφοι στο δημόσιο σχολείο, ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιων αγώνων του κλάδου. Κρύβουν όμως επιμελώς, ιδιαιτέρως από τους νέους συναδέλφους, ποιοι συνέβαλαν καθοριστικά να υπάρξουν αυτοί οι αγώνες και με τον κομματικό κυβερνητικό συνδικαλισμό έχουν οδηγήσει σε ήττα και υποταγή το συνδικαλιστικό κίνημα.

Σήμερα η νέα «βάρδια» των ΔΑΚΕ-ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ-ΣΥΜΜΑΧΙΑ επιδίδεται σε ρόλο «ατζέντη» της τοπικής αγοράς, όπου διαπραγματεύονται τον ιστορικό ρόλο της ΕΛΜΕ ως πολιτικό και συλλογικό πολιτιστικό-εκπαιδευτικό-πρόταγμα, σε μεμονωμένη επιδίωξη της επιθυμίας του ατόμου-μέλους-πελάτη.
Ποιοι ευθύνονται σήμερα που οι αγώνες του κλάδου αμφισβητούνται και αρκετά δικαιώματα χάθηκαν, μαζί με τη συναδελφική αλληλεγγύη και άλλες αξίες, από την λαίλαπα των μνημονιακών πολιτικών και την φαύλη διοικητική εξουσία της εκπαίδευσης.

Σοβαρές ευθύνες έχουν όλοι αυτοί που υπηρέτ(ησαν)τούν στην εκπαίδευση αυτές τις πολιτικές (αξιολόγηση-περικοπές-αυταρχισμός), σε βάρος των εκπαιδευτικών ενώ τώρα ζητούν την ψήφο μας για μια ακόμα φορά ώστε να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο τους.
Η ΔΑΚΕ μιλά για μάσκες και η ηγεσίας της μεταμορφώνεται κάθε φορά που χάνει την κυβέρνηση η ΝΔ. Ξεχνά τι έχει στηρίξει. Ανέξοδα λόγια τώρα θα πει; Δυστυχώς όμως για αυτούς οι συνάδελφοι έχουν και μνήμη και κρίση. Κρίνουν ανάλογα εκείνους, που αφού κατέστρεψαν τα όνειρα της νέας γενιάς, έστειλαν στη διαθεσιμότητα τους συναδέλφους της ΤΕΕ, κατάργησαν κλάδους και ειδικότητες, εξαφάνισαν την ΠΔΣ, προσέβαλαν τους δημόσιους υπαλλήλους, φτώχαιναν τους εκπαιδευτικούς, έκαναν βιομηχανία πειθαρχικών και κατάργησαν το τεκμήριο της αθωότητας, που είναι κατάκτηση από την Γαλλική επανάσταση. Αυτοί είναι που είχαν εξαφανιστεί την περίοδο που δίναμε μάχη με την επιστράτευση (απεργία στις εξετάσεις που δεν έγινε 2013), ενώ άλλοι σαμποτάρισαν την απεργία στις εξετάσεις για να «περιφρουρήσουν» λέει την καθαρότητά τους έναντι των «λεπρών».

Ο μισθός και οι εργασιακές σχέσεις κάθε μέρα συρρικνώνονται. Η καθημερινότητα έγινε πολύ δύσκολη. Οι μαθητές βιώνουν και αυτοί την κοινωνική και οικογενειακή ανέχεια, με αποτέλεσμα το σχολείο να έχει μετατραπεί σε «πρώτο βοηθειών»!
Είναι φανερό ότι το συνδικαλιστικό κίνημα στη δύσκολη εποχή της γενικευμένης επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού της γερμανικής ελίτ χρειάζεται νέο αφήγημα, όπου ο ρόλος της αγωνιστικής πτέρυγας είναι αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε στην ΟΛΜΕ.

Δεν στρογγυλοποιούμε δεν συμβιβαζόμαστε με ψίχουλα, όπως έχουν αρχίσει να κάνουν οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε και θα αναχωρήσουμε. Εντός του σωματείου θα μείνουμε και θα δώσουμε τη «μάχη» της διαπάλης των ιδεών. Δεν μας φοβίζει τίποτε. Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Η σιγουριά των κομματικών μετωπικών μπορεί να ικανοποιεί πρόσκαιρα εσωτερικά τους συντρόφους του ΠΑΜΕ αλλά αυτό δεν έχει βοηθήσει στην συγκρότηση ενός Πανεκπαιδευτικού-Παλλαϊκού Μετώπου αντίστασης και ανατροπής. το αντίθετο μάλιστα γίνεται!
Σήμερα που η εκπαίδευση και οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι, όπως και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, χρειάζεται ενωτική παλλαϊκή δράση και τολμηρή απόφαση που θα καθορίσει τελικά και τη μοίρα αυτού του λαού.

Γι’ αυτό το λόγο σε αυτές τις παρατάξεις που έβαλαν πλάτη σε αυτή την πολιτική πρέπει να πάρουν σε αυτές τις εκλογές για το 17ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ ένα γερό μήνυμα από τον κλάδο.
Αλήθεια συνάδελφοι αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα θέλετε;
Ένα… φιλικό χτύπημα στην πλάτη αποτελεί νίκη για το συνδικαλιστικό κίνημα;
Μάιος 2015
Στις εκλογές για το 17ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ στηρίζουμε – ψηφίζουμε ΡΑΣ